رابطه سبک‌های مدیریت کلاس با انگیزش پیشرفت و یادگیری خودراهبر دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه سیستان و بلوچستان

‌زمینه و هدف: انگیزش پیشرفت و یادگیری خودراهبر می‌تواند تحت تأثیر عوامل متعددی از جمله سبک‌های مدیریت کلاس قرار گیرد. هدف از انجام مطالعه حاضر، بررسی رابطه سبک‌های مدیریت کلاس با انگیزش پیشرفت و یادگیری خودراهبر دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه سیستان و بلوچستان بود. روش کار: پژوهش حاضر، توصیفی- همبستگی از نوع رگرسیون بود. از بین تمامی دانشجویان تحصیلات تکمیلی دانشگاه سیستان و بلوچستان، تعداد 323 نفر در مهر سال 1394 از طریق پرسش‌نامه‌های سبک‌های مدیریت کلاس Martin و Baldwin، آمادگی یادگیری خودراهبر Fisher و انگیزه‌ پیشرفت Hermans مورد مطالعه قرار گرفتند. داده‌ها با استفاده از ضریب همبستگی و رگرسیون چندگانه هم‌زمان در نرم‌افزار آماری SPSS تجزیه و تحلیل گردید. یافته‌ها: میانگین سبک‌های مدیریت کلاس شامل سبک‌های غیر مداخله‌ای (517/0 ± 73/2)، تعاملی (527/0 ± 77/2)، مداخله‌ای (435/0 ± 86/2)، انگیزش پیشرفت (406/ 0± 74/2) و یادگیری خودراهبر (311/0 ± 28/3) بود. مقدار ضریب همبستگی سبک مدیریت غیر ‌مداخله‌ای با انگیزش پیشرفت و یادگیری خود‌راهبر به ترتیب 077/0 و 035/0 محاسبه گردید (050/0 > P). مقدار ضریب همبستگی سبک مدیریت تعاملی با انگیزش پیشرفت و یادگیری خود‌راهبر به ترتیب 644/0 و 591/0 به دست آمد (010/0 < P). مقدار ضریب همبستگی سبک مدیریت مداخله‌ای با انگیزش پیشرفت و یادگیری خود‌راهبر به ترتیب 436/0- و 408/0- محاسبه شد (010/0 < P). بر اساس نتایج رگرسیون، سبک‌های مدیریت کلاس تعاملی و مداخله‌ای 4/56 درصد از واریانس انگیزش پیشرفت و 48 درصد از واریانس یادگیری خودراهبر را تبیین نمودند (010/0 < P). نتیجه‌گیری: انگیزش پیشرفت و یادگیری خودراهبر دانشجویان با کاربرد سبک مدیریت کلاس تعاملی افزایش و با کاربرد سبک مداخله‌‌ای کاهش می‌یابد.